Geçtiğimiz pazartesi günü uzun zamandır görüşmediğim bir büyüğümle karşılaştım. Daha önceleri komşumuzdu. Bir çok insanımız gibi evi, yurdu satarak daha merkez bir yere Lefkoşa yakınlarını taşınmıştı. Söyledim ya uzun zamandır görüşmemiştik. Zaman geçiyor tabi ki. Çocukluk anılarımız da hatıra olarak kalan büyüklerimiz yaşlanıyor, ayni sokakları paylaştığımız çocukları ise artık bizim gibi orta yaşlarda. Çocuklar büyüyor, genç, yetişkin insanlar oluyorlar. Zaman geçtikçe, yaşlar büyüdükçe, sorunlar, sorular, beklentiler de artıyor. Aileden beklenenler, devletten, memleketten, hayattan, gelecekten beklentiler artık ilk sırada.

Sohbet konumuz memleket sorunlarından çok son günlerin güncel olayı askerlikle ilgili yeni düzenlemeye geliyor. Yani uzun bir zamandan sonra ilk defa “Ne olacak bu memleketin hali?” Sorusu yerine “Ne olacak bu yeni askerlik yasası?” sorusuna muhatap kaldım. Sebebi çok basit. Bu insanların başka bir çok insan gibi askerlik çağı gelip geçmiş bir erkek evlatları var. Askerlikten kaçtığından değil. Okumak için İngiltere’ye giden bu genç insan, orada bir İngiliz bayanla evlenir ve birde çocuğu olur. O genç insan şimdi İngiltere de hayatını devam ettiren, çalışan, kazanan, İngiltere için harcayan fakat kendi ailesi ile kendi ülkesinde görüşemeyen yılın belirli zamanlarında güney Kıbrıs’ta hasret gideren bir durumda maalesef. Bu insan bu ülkeye şu an için belki de çok bir şey veremez. Fakat bu yeni yasayla belki bundan sonra bu durum değişebilir. Sonra akıllara gelen bir başka soruda şudur. Bu memleket bu insana bir şeyler verebilmek onu bu topraklara çekebilmek için bu güne kadar ne yaptı? İşte fırsat. Böylesi örnek olabilecek çok yaşam hikayesi var. Özellikle yurt dışında. Hani nüfusumuzu da artırmamız gerekiyor ya, üç-dört çocuk yapmıyoruz. O zaman gidenleri getirmeyi deneyelim.

Evet, hükümeti eleştiriyoruz. Evet, muhalefeti de eleştiriyoruz. Hem de çok. Hem de acımasızca. Evet, çok yanlışlar var. Hükümetin bir çok kararı kendi iradesi ile almadığını ve iktidarını korumak için bir çok adımı attığını halen düşünüyorum. Muhalefetin etkisiz ve üretimsiz olduğunu halen iddia ediyorum. Ama özellikle “Askerlik” ve “ Faiz” konularında atılacak olumlu adımların topluma getireceği faydanın önemli derece de olacağına inanıyorum. İnanmak istiyorum.

Askerlik nedeniyle kendi ülkesine dönemeyen, maddi birikimini kendi ülkesinde değerlendiremeyen, kendi çocuklarına doğduğu evi büyüdüğü mahalleyi gösteremeyen, annsenin babasının cenazesine katılıp kabri başında bir fatiha okuyamayan, bir insanın içinde bulunduğu duruma kimse düşmek istemez. Kaçak iş gücüne verilen “AF” haklarını eleştirirken sormuştum “Yurt dışında yaşayan Kıbrıslı Türkler için af yok mu?” diye.
Nihayet askerlik konusu mecliste. Detaylar belirleniyor. Turizm Çevre ve Kültür Bakanı Sayın Üstel açıkladı. Muafiyet bedeli üç bin Sterlin. Bin beş yüz Sterline bir ay askerlik görevi. Bu bedel iki taksitte ödenebilecek.

Şimdi, CTP’nin Sayın Abbas Sınay’ın bu konunun halli için sunduğu öneriyi, hükümetin olumlu karar ve adımını yerinde buluyor ve zaman geçirmeden sonuç bekliyoruz. Bekleyen binlerce insan adına.