Merhabalar…
Günlerden Pazar… Gazetenizi açtınız okuyorsunuz… Kahvaltıdaysanız çayınız, neskafeniz elinizde… Benim gibi saat on buçuğu bulmuşsanız mis gibi kahvenizle baş başasınız demektir. Afiyet olsun efendim. Koltuğunuzu şöyle güneşe çekiverin… Sonbahar güneşi bedeninizi de ruhunuzu da ısıtsın…
Sayfaları çevirin, okuyarak elbette… Şimdi sıra bende… Sizinle buluşmak beni her zaman mutlu ediyor. ADA tv. ve Star Kıbrıs gazetem beni size sevgiyle bağlıyor.
HAYATI PAYLAŞIYORUZ Sİ- ZİNLE… Bu yazılar ve şiirler var ya, onları bir solukta yazmıyorum size… Her gün bir parça ekliyorum, bir demet kır çiçeği hazırlar gibi… Önce facebook sayfamda buluşturuyorum, dünyanın her yerindeki ve ülkemdeki sevenlerimle… Onlardan yorumlar alıyorum, besleniyorum sevgi ve ilgileriyle… Hafta sonunda da bir buket halinde sunuyorum sizlere… İyi ki varsınız… Kendinize iyi bakın, hep benimle olmaya devam edin… ÜÇLÜKLER ruhum gölgesinde HUZURun
sevdanın güneşinden kaçıyor durmadan... YAĞMURum ol yağ evrenime çisi çisi
ayçiçeklerim açsın...
...
yüreğimin baharına kelepçeler takma MÜEBBET olmasın aşkın... sen gün batımısın
bense yeni doğuşlara TUTKUN boşuna çağrılama, gelemem... yaşamın KEŞKElerine bir son vermeli yaşam bitmeden... sen ayna gibisin güzelim yüzüne bakınca SEVDAmı görüyorum... hepimiz UMUT ağacının bir dalına asılıyız... (Ayşe TURAL, Girne)
HAYATA DOKUNMAK... Ne güzel bir duygu, ne güzel bir söz HAYATA DOKUNMAK... Bu söze bayılıyorum. 14. kitabıma bu adı verebilirim. Bence hayatı içimizde hissettikçe, yaşama sevinci duydukça hayata dokunmuş oluyoruz... Farkına vardıkça, tadını damağımızda hissettikçe yaşadığımızı anlıyoruz çünkü...
Sevdiklerimizle, dostlarımızla konuşup paylaşırken hayatı; bizden binlerce kilometre uzakta, hiç yüzünü görmediklerimiz, sesini duymadıklarımızla da benzer
paylaşımları yaşamak harika! Sanırım bun başarmak için, gerçekten istemek ve paylaşmaya hazır yürekli olmak gerekiyor... Bunlar da sizde var zaten... Gerçekten iyi ki varsınız...
Ben anlatabildiğim kadar varım, sizler de anlayabildiğiniz kadar...
Duygularımızı, düşüncelerimizi, hayallerimizi aynı noktada kesiştirmek
marifet ister, farkındayım... Çok da zor iştir, ama biz sizlerle bunu başarıyoruz... Benimle paylaştıklarınızı yakın çevrenizle, kendinize yakın hissettiklerinizle
de paylaşın, ne olur! Hayatın içinde her zaman İNSANIN İNSANA BORCU VARDIR,
diye düşünürüm:
Onu anlamak/ onu dinlemek/
küçük de olsa yardımlarda bulunmak/
moral vermek/ destek
olmak/ anlayış göstermek/ hoşgörülü
davranmak/ bazen kendimizi
onun yerine koyabilmek... gibi.
Zaman zaman bir kahve molasında başbaşa olmak isteyen dostlarım,
öğrencilerim, hatta hiç tanımadıklarım olmuştur. Onlar anlatır, ben sadece dinlerim... Ara sıra da sorular sorarım. Ayrılırken bana sarılır ' Çözümü buldum, bana yol gösterdiniz, teşekkür ederim...' derler.
Oysa ben sadece yüreğimle dinlemiş, anlamaya çalışmışımdır... Sadece dolaşmış yumaklarını açmalarına yardım etmişimdir, ipin ucunu görmelerini sağlamışımdır... Hepsi bu... Dıştaki göz, her şeyi daha net görür... Ormanda kaybolanın
yönünü bulamaması gibi... Oysa helikopterdeki tüm yolları görür...
Yaşama dokunurken SEVGİ ile davranmayı unutmayın, PAYLAŞ-
MAYI da... Sözümü bir sayfa izleyicimin bana yazdığı dizelerle bitirmeme izin verin. (Dizeler onun mu bilmiyorum...) ' Sizde fazla bir mavi var mı, fazla bir gökyüzü,
fazla bir 'Perşembe' fazla bir gülüş sizde fazla bir hayat var mı?'
(HASAN HASAN) Ben inanıyorum ki paylaşmayı bilen her yürekte /FAZLA BİR HAYAT.../ mutlaka vardır. SEVGİ- LERİM HEPİNİZE... YANMAK bu gece
ışıkta kanatlarını yakan pervaneler misali gönlüm dört döner aşkınla...
bir yangınında alevlenir bir soğuğunda küllenir özleminle kavrulur yüreğim... ...
BÜYÜK USTA, sence daha ne kadar yanmalıyım
AŞK FIRININDA...
