Akıncılar (Luricina) köyü sakinleri dün, Meclis önünde bir eylem gerçekleştirdi. Eylem yapmak hakları olduğu gibi, eylem konuları ise haklılıkları idi. 1974 Mutlu Barış Harekatı sonrasında, ülkenin tamamı, kendi sınırları içerisinde mutlu ve huzurlu bir şekilde yaşamaya başlarken; Luricinalılar ise iki arada bir dere de kalıyor. Ve bu durum nedense 2015 yılında, yani aradan 40 yıl geçmesine rağmen halen değişmiyor. Kendi köylerine girmek isteyen insanlar, sınır kapısından geçmek ve kimlik kontrolü yaptırmak zorunda kalıyor.
Evet, bu kontroller, elbette güvenliğin gerektirdiği haklı kontroller. Bu hususu tartışacak değiliz. Ancak; 40 yıl içerisinde bu köye, farklı bir güzergahtan yol bağlanmaması konusu, tam da tartışma konusu oluyor. Nice hükümetlerin gelip geçtiği ülkede, bir avuç insanın, savaş sonrası terk etmedikleri bu köye gitmelerini kolaylaştıracak bir adım atmak, bu kadar mı zordu?
Üstelik turizme katkı açısından da, oldukça elverişli bir köy olan Luricina’nın, Ercan Havaalanı yakınlarından bulunmasından istifade etmek varken; köyü soyutlamak niye? Kıbrıs kültürünün belki de yaşayan en orijinal halini yansıtan köylerden birisi olan Luricina’ya, bağlanacak bir yol, turizmimiz açısından da önemli bir adım olmaz mı? Gelen turistlerin, ülkenin tarihi ve kültürü açısından ziyaret edebilecekleri ve tarihi canlı olarak görebilecekleri bu köyden, neden faydalanılmıyor da, hem bu imkanlar, hem de bu insanlar ihmal ediliyor?