Otuz iki yıllık taptaze bir ülkenin, yeni cumhurbaşkanı için, sandık heyecanı başladı. Adaylar, kurdukları ekipler ile köy köy, semt semt geziyor. Medyada reklamlar, sokaklarda ilanlar, kaynayan bir çorba misali, heyecan yayılıyor bütün Kuzey Kıbrıs sokaklarına… Vaatler her yerde…
Nasılda kaptırır bizim siyasiler kendilerini bu seçim süreçlerine… Yüzlerinde koca bir gülümseme ile öylesine inanırlar ki, karşısındakilerin oyunu alabileceklerine…Her aday seçimin tek galibi görür kendini, kesin kazanmış görür, ihtimal düşük olsa bile… Vay memleketin haline…
Evet, bir seçim daha kapıda… 19 Nisan günü halk, sandık başına gidecek ve bir aday, ülkenin cumhurbaşkanı olma hakkını kazanacak. Aynı gün bazı sokaklarda şenlik, bazılarında ise matem havası yaşanacak. Sonrasındaki birkaç ay; tebrikti, çiçekti, çelenkti, koyu takım elbiseler içindeki zeytinyağlı gülümsemelerdi…
Peki ya sonra?
Yerine gelecek mi vaatler? Dişini tırnağına takıp ta çalışacak mı yeni cumhurbaşkanımız, şu küçücük ülkenin, azıcık nüfusu için?
Yollar, sağlık sistemi, çevre, eğitim, kamu, işsizlik, ekonomi, turizm, ticaret, kadın hakları, işçi hakları, güvenlik gibi konuların şaha kalkması için elini taşın altına koyacak mı, cumhurbaşkanımız? Hani şimdi seçim sürecinin en büyük malzemesi haline gelen ‘Kıbrıs sorunu’ konusunda, hakikaten verilen vaatler yerine getirilecek mi? Hadi hiç olmadı, yerine getirilmesi için bir uğraş verilecek mi?
Genelde böyle soruların sonuna şöyle bir cümle girer ya: “Merakla bekliyoruz.” Hayır, efendim merakla beklemiyoruz. Hatta beklemiyoruz. Biliyoruz…