Bugün arefe.
Bayram sevinci yaşadığımız günlerin çok uzağındayız belki de…
Ama adı üstünden bayram… Neden gerekmez ki sevinmeye…
Çocuk zamanların bayramını özler herkes, o yüzden “eskiden bir başkaydı bayramlar” diye cümleler kurarlar belki de…
Ben kendimi bildiğim ilk bayramımı hatırlıyorum… Babamın peşinde uyku mahmurluğu ile gittiğim Eyüp Sultan Camii’ndeki teşrik tekbirlerinin melodisi kulaklarımdadır hala…
Melodisi o kadar huzur vericiydi ki, namazdan çıktığınızda taptaze bir insan olurdunuz…
Hemen namaz çıkışında babanızın elini öperek başlatılan o kısa seremoni, öncüsüydü asıl büyük gösterinin…
Eve gittiğimizde annem bizi en güler yüzüyle kapıda karşılar, fırından aldığımız sıcacık ekmeklerin buğusu burnumuzda tüterdi…
Kalabalık bir aileydik… Soframız da hep kalabalık oldu o yüzden… Kalabalık sofralarda yemek yemeyi bu yüzden sevdik belki de hiç düşünmeden…
Küçücük yaşlarda anlamını bilmezdim o bayram ziyaretlerinin…
Büyüklerin “Çok şükür bu bayrama kavuştuk, gelecek bayram kim bilir kimler aramızda olmayacak” serzenişlerini anlamazdım…
Büyüdükçe anladım bunu da, geçen her bayramda eksilen büyüklerimizin arkasından…
Bu bayram aramızda olmayanları hatırlarken, neden o bayram ziyaretlerinin üstüne titrediğini hatırlıyorum büyüklerin…
O bayramlarda insanlar birbirlerine daha mı sıkı sarılırdı?
Ya da o çocuk yüreğimle bana mı öyle gelirdi bilmem…
Hayat hep bayram değil şüphesiz, cenaze törenleri de var, acılar da var, ayrılıklar da…
Kimse bayram vaat etmedi ki bize hep bir ömür boyu…
Hem bayramların ne kıymeti kalırdı, hayat hep bayram olsa…
Bugün arefe…
Şöyle bir bakın çevrenize…
Haksızlık ettiğiniz kimse var mı diye…
Eminim göreceksiniz, kırdığınız kalpleri….
Değmez bence…
Bayramı vesile edip barışmak, küslükleri bitirmek lazım herkesle…
Çünkü gerçekten bu hayattan göçüp giderken, geride kalan iyi bir dilek, bir çift güzel söz gelecek belki de sizinle…
Yarın bayram…
Hepinizin en güzel bayramı, bu bayram olması temennisiyle…