Bir gün elime kalemimi aldım. Sessiz bir ortam istiyordum. Yalnızca benim içinde bulunduğum bir oda… Yazmanın inanılmaz hafifliği oluyor hep üzerimde. Nasıl yazsam; nerden anlatsam… Kelimeler odanın her yerine yayılıyor sanki. Duvarlardan fışkırıyor. Gönlümün içindeki üzüntüyle birleşiyor; siyah mürekkebin içinde kayboluyor…

Boş sayfaya bakıyorum dakikalarca. İlk damla akıyor. Defter sayfasında hafif bir ıslaklık. Kirlenmiş gibi... Evet diyorum; büyümemle birlikte farkettiğim Dünya kirlenmişliği…

Aynı yemek masasında insanlar; gülüyorlar; eğleniyorlar; canım, gülüm sohbetleri havada… Ertesi gün canım; gülüm kelimelerinin “dedikoduya” büründüğü karanlık bir ortama giriyorum sanki. Yüzüne başka; arkada başka… Çığ gibi büyüyor bu durum… Nefes alamıyorum. Yoruluyorum bu davranışlardan. Ardıma bile bakmadan kaçmak istiyorum…

Yemek bulamayan; elektriksiz evi olan çocuklarla dolu Dünya’da birbirinin evini eleştiren onlarca doyumsuz insan… Kıyafetinin markasına göre arkadaş seçen abuk kişilikler…

Siz hep var mıydınız? Ben mi yeni fark ediyorum… Keşke hiç farketmeseydim sizi. İki türlü pelerin geçirilmiş gibi üstlerine; hayretlerle bakıyorum.

İyi işlerle uğraşmak bu kadar mı zor? İyi uğraşlar ortaya koyanı desteklemek? Yardım yapmak ihtiyaçlılara… Dostuna sonuna kadar sahip çıkmak… Açmak gönlünün kapısını, güven duygusuyla dolu olmak…

Neyiniz var sizin? Ne yapıyorsunuz? Neden yapıyorsunuz?

Aynanın karşısına geç; ve ben bugün ne iyilikler yaptım; neler konuştum diye sor kendine. Bir de tam tersini… Özeleştiri yap kendine.. Kurtul şu büyük ego duvarından. Yık yıkabildiğin kadar…

Bırak dedikoduyu…

Sev insanları...

Emin olmadığın hiçbir şey için kimseyi suçlama.

Kırma…

Gerektiğinde özür dilemesini bil…

Kimseyi küçük görme…

Zarar verme birine; iyiliğini iste hep…

VE LÜTFEN DÜNYA’NIN KİRLENME SEBEBİ OLMA!