Acizliğin en çok kendini gösterdiği kavramdır; şiddet… Ve ülkemizde içten içe yayılan bir hastalık bu… Çete gibi toplanıyor bir grup genç ve ülkemizde eğitim alan Nijeryalı bir genci acımasızca öldürülüyor, atıyor bir köşeye… Bu ne vahşet!!! Ne oluyor böyle bize!!! Kadın cinayetleri, bıçaklamalar, mekan basmalar, adi suçlar yetmezmiş gibi şimdi de ırk cinayetleri mi yaşanacak bu güzelim topraklarda?

Olayı neresinden tutsan acı... Bu ülkede öfke cinayetlerinden tutun da planlı plansız şiddet ve cinayet vakalarının grafiği inanılmaz yüksek bir şekilde seyrediyor... Öfke, kin ve paranoya… Tüm bunlara teslim oluyoruz...Gündelik hayatta bile öfke bir iletişim yöntemi olarak görülüyor artık… Nasıl bir nefret iklimine savruluyoruz? Birilerinden nefret ediyoruz, öldürmeye kadar gidiyoruz...

Hiçbirimizin dilediğimizden nefret etme özgürlüğü ve yaşamlarını ellerinden alma hakkımız yok...

Bugün nefret duygusuyla işlenen suçlar, çıkış nedenleri, yöntemleri ve üstlendiği anlamları bakımından çok iyi değerlendirilerek, ülkemizin tüm kurumlarıyla ve uzmanlarıyla ele alınmalıdır. Bu mücadele edilmesi gereken en önemli eylemlerden biridir... Birey olarak da toplum olarak da yapılması gereken çok şey vardır.

Teknolojinin nimetlerinden faydalanıp, uzmanların da işbirliğini eklersek şiddet olayları azalabilir... Sağlıklı bir toplum ve sağlıklı bir gelecek için herkes üzerine düşeni layıkıyla yaptığı takdirde bu olayların nihayete ermemesi için hiçbir engel olamaz.

Şimdi kendimize soralım... Ne oluyor bize veya oldu? Şiddet toplumu mu olduk? Yoksa insanlıktan mı çıktık? Sebebi her ne olursa olsun, kimsenin başka birinin hayatını elinden almaya hakkı var yok...

Ve üzülerek görüyorum ki; biz Kıbrıslı Türkler bazı olaylara verdiğimiz tepkileri ne yazık ki bu olay karşısında vermedik... Çünkü ölen Nijeryalı, öldürenler Kıbrıslı...Çünkü o Nijeryalı gencin bir ailesi yok... Acı haberinin ulaştığı bir evi yok!!! Bu ülkede artık lütfen biraz insanlık!!!