Sözcükler tükenmiş..
Kalem kağıda küsmüşken..
Şimdi nasıl anlatmalı..
İnsanın insana yaptığını...
Altını üstüne getirilen şehirler, acı içinde kıvranan, koparılan aileler, susturulan, korkutulan çocuklar, havada uçuşan sövmeler, küfürler, zehirlenen kuşlar, kediler, köpekler, birbirine benzemeye çalışan insanlar.veya kendilerini başka başka insansanlardan üstün görenler. Herkesin birbirine benzemesi, herkesin aynı olması için çalışanları görmek ne acı! İnsanlar toprağın üzerindeki çiçekler gibidir. Toprağa baktığınız zaman papatyadan başka bir çiçek göremediğinizi düşünün; ne kadar sıkıcı olurdu değil mi?
Bütün bunlara sebeb insan, insanlar. paralarmı, makamlarmı insanlığı buhale getiren?, yoksa yok olup giden saygı, merhamet, vijdanmı?
Küstürmeyin insanları hayata.
Sonra her şeyden vazgeçiyorlar...
Bir dağ başında kalmayı,
Bir adada mahsur kalmayı,
Nerede bir yalnızlık varsa onu istiyorlar...
Küstürmeyin işte bazı insanları.
Nazım Hikmet.
Ne güzel söylemiş.
Oysaki
Severek yaşamak, hayattaki en büyük meydan okumadır. Sevginin mutluluğun ve kucaklamanın kıymetini anlıyabilseydi insanlık, kimse kimseyi üzmezdi, hoşgörülü, kucaklayıcı olurdu, bir insanı sevmek sahip olmakla ilgili değil. Değer vermekle ilgilidir. hayata küstürmezdi...
Yunan mitolojisinde mutluluğa dair bir hikâyeye göre; Tanrılar, insanlar mutluluğu arasın ve böylece kıymetli olsun diye saklamaya karar verirler. Biri der ki, 'Göklerin en uzağına saklayalım.' Diğeri, 'Denizin en dibine...' Öbürü, 'Ormanın en kuytusuna saklayalım,' diye belirtir. Sonunda biri der ki, 'İçlerine saklayalım. Oraya bakmak akıllarına gelmez.'
'SiziSeviyorum'