Ahsen yola çıktığında, Sâre’m henüz 16 aylıktı. Üstüne bir de bronşit olup yataklara düşmüş 1 haftada 4 kg vermiştim. Bir takım başka zorluklar da yaşadık. Ahsenin sağlığıyla ilgili. Hatta çok değerli bir profesör bile gebelik sonlandırılmalı dedi. Ben karnıma düşen cana ve bana bunu 2. Kez nasip eden rabbime güvendim. Tevekkül ettim.

Herşey olağan akışındaymış gibi, bir süre kucağımda Sâre, karnımda yeni azizem, yollara düşüp tefsir derslerine gidip geldim. Yolculuk zorlaşıp havalar da iyice soğuduğunda ara verdim derslere. Gebeliğimin son ayına girince artık isme karar vermeliyiz diyerek Ahsen adını uygun gördük. Ahsen; en güzeli demekmiş. Ona en güzelinden bir bebek tulumu almak istedim, almaktan çok emeğin değerini düşününce, neden ben yapmayayım ki dedim.

O durumda bile öğrenme açlığım devam ediyordu ve gebeliğimin son ayındayım. Hava buz, paytak paytak ancak 10 adım yürüyen Sâre’mle rokoko bir diğer adıyla brezilya nakışı öğrenmek için yeniden bir kursa daha başladım. Kurs odası minicik. Benim karnım kocaman ve sâre sıkılıyordu. İlk gün öğrenebileceklerimi öğrenip eve dönünce gördüklerimi tuluma işledim. Bir diğer gün işlemelerin nerdeyse çoğunu bitirmiş olarak gittim öğretmenin yanına. Sadece bir kaç saatlik izlemeyle çıkan sonuçtan gayet memnunduk ikimizde. Sonra gerisini evde devam ettim; şapkası, eldivenleri...

Demem o ki; öğrenmek için engel yok. Yapabileceklerimizin sınırı kafamızın içindekiyle doğru orantılı. Engel olan ta kendinizsiniz. Belki sizden iyi bir ressam olur? Ya da şu ana dek mutfağa girmemiş ama eli lezzetli bir aşçısınızdır? Kendinizi, yapmak istediklerinizi, yapabileceklerinizi, ufak ya da büyük, küçümsemeden yahut gözünüzde büyütmeden deneyin. Hiç bir şey kaybetmeyecek, aksine duvarınıza bir renk katmış olacaksınız. Hadi, kendinizi keşfedin...