Küçük kızım Ahsen kucağımda uyumak üzereyken, pencere kenarına konan kuşla cingöz kesildi. Sonra dayanıp camın kenarına;
“Anne kuş uç uç, mende uç” dedi dili döndüğünce… Uçmanın öğrenilebilir bir eylem olduğunu sanmıştı belli ki.


Ne çok şey olmak istiyordu insan. Yapabileceklerinin sınırını, sınırsızlığını tartmadan hep başka bir şey olmak istiyordu. Gördüğü görmediği ne varsa, her şey olmayı dileyebilirdi pekala, ama olamazdı.


Anne olur, baba olur.
Arkadaş olur, yoldaş olur.
Abla olur, ağabey olur.
Eş olur, yaren olur.
Dost olur, sırdaş olur.
İstemez belki ama; düşman olur, hasım olur.
…
Olur da olur kısacası.
Lâkin şu gökte süzülen kuş olamaz. Uçamaz. Uçamaz diye mutsuz da olmamalı insan. Bilmeli ki hiçbir insan uçamaz. Ama uçanlar da bizim kadar akıl edemez. Biz mevcut aklımızla uçak tasarlar ve kuşların bile erişemeyeceği yüksekliğe uzanırız. Uçmak uçamayanlar için bi maharet ama sana bahşedilenler de sen de tek.


Koşabiliriz dilersek, bak mesela bunu yapabiliriz . Ama bir kaplana yetişemeyiz. Zaten o kadar hızlı koşmaya da ne hacet? Çünkü biz, bize verilen kabiliyetle araba üretir en hızlı canlıyı bile geçeriz. Bu da yaratıcının bize hediyesi.


Zira mutlu olmak ve kendini yeterli görmek için, uçmaya-kaçmaya ihtiyacın yok. Allah sana hiç bir türde olmayan öyle bir özellik yüklemiş ki; onu kullanabilirsen işte marifet o zaman ortaya çıkacak...


İnsan olmanın mahareti başka yerlerde gizli hasılı. Öyle olmayacak garip bir takım işleri dileyip memnuniyetsiz bir hayat sürmekten kurtar kendini. Aslına dön, en basit gibi görünen ama en zor olan işi dene, yapabileceklerini keşfet.


Sonra daha ne yapabileceğine odaklan. Okuma yazma bilmeyen kuşları kıskandır, bir şiir oku. Kalem tutamayan balıkları imrendir, bir resim çiz mesela...


Ya da aslına dön bir insan yetiştir, en tabi önce kendini.