Artık ruhumuzu uyutacak bir masal kalmadı...
Yıllar boyu sayısız masallar dinledik. Uyuduk uyandık hep aynı masallar. Belki bir gün, bugün, yarın farklı bir masalla uyanırız umudu ile uyandık olmadı, olmadı.
45 yılda 42 hükümet. Ne büyük bir hız. Koşar adımlarla hep aynı nakaratları sunup sunup önümüze koyuyorlar. Çevre kirletiliyor, ağaçlar kesiliyor, yok oluyor, işsiz insanlar evlerine ekmek götüremiyorlar, yollar delik deşik, trafik arap saçı uyuşturucu diz boyu, önemli değil önemli olan seçim, makamlar, birde koltuklar. Sadece isimler arada sırada değişir. Sistem aynı sistem.
Bu hayatta değişmeyen bir gerçek var:
“bir gün herkes kaybettiği şeylerin değerini mutlaka anlayacak…”
Hani bazıları oluyor ya hayatımızda, hani üzerine çok düştüklerimiz…
Hani şu ‘yemek yedin mi, üşürsün kalın giyin, sakın saçların ıslakken dışarı çıkma…’ diye sıkı sıkıya tembihlediklerimiz…
Çocuk gibi koruduklarımız, gözümüzden bile sakındıklarımız…
Bütün bunlardan bunalıp bizi yüzüstü bırakıp gidenler var ya, bir gün mutlaka pişman olacaklar.
Zaten böyle seven birini kaybetmek onlara verilebilecek en büyük ceza aslında.
Bir gün onlar da anlayacaklar ama çok geç kalacaklar..
YAZ Ey Kara Kalemim YAZ..!!!
Bir Tek SEN Kaldın Yüreğimi Anlayan.. Bir Sen Kaldın Şu Gönlümü Dökebildiğim YAZ.. YAZ Yüreğimin Derinlerine Hapsettiğim AŞK’ımı YAZ Bu Gece..Nasıl SEVDAM İçin Binlerce DUA Ettiğimi Yaradanıma, Nasıl Özlediğimi, Hasretiyle Nasıl Alev, Alev YANDIGIMIZI BOŞ MASALLARLA UYUTULDUĞUMUZU... YAZ.. Yaz, yaz kalemim. Söylesene KARA Kalem Bak Yine Ayazlara Kaldı Yüreğimiz, Deli Gibi Delicesine, Ülkeme olan Sınırsız Sevgim. HASRET KOKAN Gecelere gündüzlere, Hapsedildi Yüreğim. Söyle Hasretimi Dosça candan Şunu da yaz. Sen hep yaz kalemim yaz..
Sizi Seviyorum...