Kıbrıs Türk halkı 23 Ocak’ta Cumhuriyet Meclisi’ndeki 50 temsilcisini belirlemek üzere sandığa gidecek. 403 aday vaatlerini gerek TV ekranlarında, gazete sayfalarında ve sosyal medyada, gerekse çarşı pazarda, meydanlarda anlatıp duruyor.
Halk sadece dinliyor. İster fırtına öncesi sessizlik deyin, ister, inançsızlık deyin…
Ama şu anda sokakta yaprak kımıldamıyor.
23 Ocak’ta sandığa davet edilen herkes tüm küskünlüğüne, onca güvensizliğe rağmen, sorunların yine ancak siyaset yoluyla çözüleceğini biliyor.
Kıbrıs Türkü 1976 yılından bu yana yapılan 14 seçimde aradığı huzuru bulamamış olabilir. Ama 15’inci seçimde de çarenin sandıktan başka bir yerde olmadığının farkında.
O yüzden boykot çağrılarına inat her Kıbrıs Türkü 23 Ocak’ta vatandaşlık görevini yapmak üzere sandığa gitmelidir.
Haftalardır süren seçim maratonunun sonuna giderek yaklaşıyoruz. 23 Ocak Pazar günü söz milletin olacak.
O güne kadar adaylar konuşacak, vaatlerini anlatacak.
Halk kime inandıysa mührünü ona vuracak. Ya da 50 ismi tek tek karma oylarla belirleyecek.
Şimdiden 23 Ocak seçimlerinin vatana millete hayırlı uğurlu olmasını dilemekten başka bir şey gelmiyor elimizden…
Bir de sandığa küskünler var. Siyasete küsen bu kitlenin yüzde 25’leri bulduğu ifade ediliyor.
Bu çok önemli bir oran. Bu kitlenin sandığa gitmemesindeki en önemli argüman ise siyasilere olan güven eksikliği... Sonuç ne olursa olsun bir şey değişmeyeceği yönündeki inanç…
Protesto gibi görünen ama aslında tamamen teslimiyeti çağrıştıran bu fikre katılmak mümkün değil.
Çünkü siyasi yanlışlıkları yine sadece siyaset kurumu düzeltebilir.
Bundan ümidi kesmek, gelecekten umudu kesmek anlamına gelir ki, o zaman yapacak bir şey kalmaz.
Dükkanı kapatıp çekilmemiz gerekir.
Oysa çocuklarımızın geleceği için A partisi, B Partisi ya da C partisi, hangisi olursa olsun, sandığa gidip, sorunların çözümünü zorlamak, siyasilere bu baskıyı yapmak zorundayız.
Kurtuluşun tek yolu yine sandıktır. Bizden söylemesi…