Doğup büyüdüğü yere ait değil insan.
Acı çektiği ya da çok mutlu olduğu yere de ait değil.
İnsan, olmak isteyip de olamadığı yere ait.
Şey gibi bir his işte bu
Çok, çok susamak. Ah şu kocaman insancıklar yerle bir eden toprağı, taşı Denizi Doğayı. Yürekleri buz tutmuş insan, insanlar, insancıklar. Kalemler sustu, mürekkepler kurudu.
Ne yazılabilir ki bu yaşananlardan sonra. Bir yandan soğuk, kar, adını koyamadığım, bilmediğim, bilmek istemediğim, silahlar, ateşlerle boğuşan küçücük çocuklar, kimisi bir yudum süte muhtaç, kimisi okula, kaleme hasret, boya yerine kanla boyanan defterler. Yakılıp, yıkılan okullar. Sıcacık yuvalar içinde mutluluk çığlıkları ile gülümseyen mutlu yuvalardı o yuvalar...
Yeminimiz var hayat
Ne kadar inatlaşırsan inatlaş
Yine de seni en güzel yerinden yakalayacağız..!
Nazım Hikmet...
Ne çok özledik gülümseyen mevsimleri renk renk açan çiçekleri, yaşamı kolaylaştıran, güzelleştiren o iyi niyetli insanları, avuç dolusu sevgi dağıtan yürekleri...
Hangi mevsimin içinden geçersen geç,
Gülümseyen bir yüzle karşılaşınca ısınırsın...
Ay ve güneş herkesin lambasıdır, Dünya insanların ortak yaşadığı gezegendir yani hepimizindir, din, dil, ırk, renk, hiç fark etmez.
Hava herkesin havasıdır,
Su herkesin suyudur.
Ekmek neden herkesin ekmeği değildir?
Sizi Seviyorum...