Altı Şubat tarihinde art arda yaşanan 7.7 ve 7.6 şiddetinde Kahramanmaraş merkezli deprem hepimizin yüreğini yaktı. On bir yerleşim yerini etkileyen felaketin yıkımı çok büyük oldu. Enkazın altında ezilerek, yaralanıp kan kaybından ölenlere mi, soğuktan donarak can verenlere mi, çıkan yangınlarda hayatını kaybedenlere mi, sağ kalıp yakınlarını kaybedenlere mi, anasını babasını kaybedip korumasız kalan çocuklara mı, enkazın altından çıkıp kolu bacağı kesilenlere mi, onca saat enkaz altında kalmaktan iç organ yetmezliği yaşayanlara mı, enkaz üstünde evsiz kalıp yardım bekleyenlere mi, sokakta uyuyanlara mı, dışarıda veya çadırda soğuktan hastalananlara mı, Voleybol Turnuvasına gidip İsias Hotel’de depreme yakalanan Kıbrıslı Fidanlara mı üzüleceğimizi bilemedik.
Çok yönlü felaketin ardından televizyon ve sosyal medyada dolaşan görüntüler akıllardan silinmeyecek. Depremin ilk günlerinde yakınlarının, annesinin babasının kardeşlerinin sesini duyup sonra duyamayanların gözyaşlarını gördük bu görüntülerde. Kurtarıldıktan sonra bir kenarda mavi plastik parçalarıyla araba tokuşturmaya çalışan anne ve babalarının hayatta olup olmadığını bilmediğimiz 4-5 yaşlarında iki erkek çocuğu da vardı bir resim karesinde. Çocuklar, her zamanki gibi çocuktular. Cenazesini motosikletle taşıyan acılı adam, onuncu gün enkazdan sağ çıkan depremzedeler, eşzamanlı enkaz kaldırma çalışmaları da görüntülere takıldı.
Bebeklerle ilgili haberler en çok hüzünlendiren ve sevindiren haberler oldu. Enkaz altından 60 saat sonra çıkan yirmi günlük Kerem Bebeğin avuçlarında annesinin bir tutam siyah saçı vardı. Bebeğin annesinin kokusunu alıp da neden kendisini sarmalamadığına doyurmadığına isyan eden canhıraş ağlamaları sırasında ele geçirdiği bir saç tutamıydı belki de bu avuç içinden çıkan bukle. Ya da annesi hayata gözlerini kapamadan önce eline verivermişti kendinden anı olsun diye. Dilerim bebeğin yanında alıkonur bu demet saç annesinden kalan yegane şey olarak.
Sekiz aylık Birce bebek beşiğiyle apartmanın beşinci katından yola düştü ve çarpmalardan oluşan yaraları için tedaviye alındı. Sağlık durumunun iyi olduğu bilgisi geldi.
Bir baba depremde enkaz altında kalmış kızının başında bekledi saatlerce. Kızın sadece eli dışarıdaydı. Çok değil saatler önce babasıyla konuşan küçük kızın resmini verdi televizyon daha sonra. Babasıyla birlikte bir çeşme başındalar. İkisinin de gözleri sevgi dolu. Şiir gibi. O da geçmişten bir kare artık.
Deprem yüreğimizde oldu. Şiddeti; 7 ya da 8 değil, sonsuz.
Sosyal medyada yazıldığı gibi “Aslında hepimiz öldük ama bazılarımız gömüldü”