Her mutluluk, her güzel an biter bir gün.. Sonsuz mutluluk, mutlak mutluluk yoktur.
Eve dönerken önce Gürsel'i evine bırakıyoruz. Sonra Alilere gidiyoruz. Yolda Lokman'ın da eve çıkmasında ısrar ediyor Ali...

Kaç gündür dolapta soğuttuğu ŞARAP açılacak. Bugüne sakladık... Eserciğim her şeyi önceden düşünüp hazırlamış. Atıştırmalıklar, kuruyemişler ve meyvelerle masa donatılıyor hemen... Şarabı açma görevi Lokman'ın... Köpük köpük fışkırırken kadehlerimizi kaldırıyoruz... Şerefimize, bu güzel ve anlamlı, unutulmaz güne içiyoruz...

Bu güzel buluşmanın mimarlarına bir kez daha teşekkür ediyorum. Vedalaşıyoruz.

Yarın sabah beni alana götürecekler ve ben 1955 yılından beri isveç- Göteborg'ta yaşayan babam Ramazan Tural ile kardeşlerim Erkin, Suzan, gelinimiz Zeynep damadımız Martin ile yeğenlerim Elif, Leyla, Clara ve Calle'yi görmek için uçağa bineceğim.

Havaalanında beni kardeşim Erkin ve eşi Zeynep karşılıyor. Sonrasında tüm aile buluşuyoruz. 5 gün de onlarla kalıyorum.

Yine öğrencilerimden İsmet Güvercin’le Göteborg’ta buluşuyoruz. Ziyaretime ellerinde çiçekler ve hediyelerle geliyor. Saatler su gibi akıyor. Öyle güzel bir “ ÖĞRETMENİM “ deyişi var ki! İçiniz ısınıyor.

Her sözünün sonunda “ Yine gelin öğretmenim! Ben sizi hiç unutmadım siz de beni unutmayın sakın!” diyor.

Sonrasında Almanya’da yaşayan Faruk KILIÇ ile yine Göteborg’ta Örebro’da yaşayan ama görüşemediğimiz sevgili öğrencim İsmail KARAN ile zaman zaman telefonda konuşuyoruz.

O bana “ Siz bizim beyaz MELEĞİMİZ’diniz öğretmenim!” diyor.

Türkiye’de Aydın’da yaşayan bir diğer arkadaşınız Bülent AKDAM’la da görüşme, buluşma fırsatı yakaladık. Hoş zamanlar geçirdik. Aydın’a da gittim beni çok güzel ağırladılar.

Türkiye’nin pek çok ilinde, Kulu’da, Ankara’da yaşayan arkadaşlarınızla da iletişimim sürüyor.

Doğum günlerimde, bayramlarda, anneler günü ve öğretmenler gününde mutlaka “ Ayşe Hocam! Ellerinizden öperim…” diyenler o kadar çok ki!

Tümünüzün adını yazamadığım İÇİN gönül koymayın lütfen olur mu?

Öğretmen olmanın sevincini ve kıvancını yıllar sonra tekrar yaşattıkları için tüm öğrencilerime minnettarım.

Ayşe TURAL