Seni yazmak anlatabilmek henüz öyle bir kalem doğmadı. GÜL kokulu, pamuk kalplim ANNEM...
Henüz dün gibi hiç aklımdan gitmeyen o sıcacık yüreğin, upuzun simsiyah saçların. Yeşil yeşil bakan o güzel gözlerin. Canımın içi ANNEM çok özledim çok. En çok da, mis kokulu gül kokan kokunu özledim. Senin sevgin Dünyamı ısıtan tek Güneşti. Şimdi sol yanım acır. Hangi ayrılık varki böyle
kanasın ve böyle acısın? Ve hangi taş yürek var ki, benim kadar ağlasın. Hangi gün hangi zaman bana sormadan çekip gittin. Hiçmi düşünmedin küçük kızını. Bak Anneler günü geldi yine yoksun. Hani karnım aç diye en güzel yemekleri pişirir karnımı doyururdun, Hani bahçemizde mis kokulu güller vardı ya, ben severdim diye toplar toplar yatağıma serperdin, üşütmiyeyim diye her akşam üstümü örterdin.
ANNEM Canım ANNEM mis kokulu güller varya kaprine serptim birde çam ağacı diktim başucuna. Biliyormusun sen gittin gideli kalbim paramparça, küçük kızının sana çok ama çook ihtiyacı var. Ne olur esirgeme dualarını. Sana çok ihtiyacı var çook...
Sizi Seviyorum...