Yoğun bir yıl yaşadık.
Önümüzde daha da yoğun günler olduğu apaçık ortada.
Pazar gün sekiz eve ateş düştüğü haberi ile yüreklerimiz bir kez daha kavruldu.
Siyasi kavrukluk devam ediyor. Kendi askeriyle kavgalı; kendi aydınına düşman kindar ve dindar yeni bir nesil yetiştirme takıntısı içinde uluslar arası senaryolara kendini peşkeş eden hükümet tam gaz ülkeyi ciddi bir felakete doğru götürüyor.
PKK çetesi yetmezmiş gibi, yanlış politikalarla uzantılarının oraya çıkmasına sebep olundu…
Sünni kardeşliği, Müslüman kardeşliği coğrafyayı kucaklayacak umutlarıyla, sıfır sorun diye girişilen yeni stratejinin yerini tüm coğrafyada yangın ve hemen tüm komşularla gerginlik gerçeği aldı…
Suriye sınırında kasabalarda artık PKK kardeşi PYD hakim… Esat enayi mi, giderayak intikam alıyor.
Sardı panik Ankara’yı. Düştü yollara Davutoğlu. Erbil’de görüştüğü Mesut Barzani ile. İkaz etti PKK ile işbirliğinin muhtemel sonuçları hakkında… Sonra, sanki Amerikalı turistmiş gibi ver elini Kerkük’e… Yahu kardeşim usul erkân öğretmediler mi sana. Dışişleri Bakanı turist değil, belli nezaket ve diplomatik kurallarla iş görür. Gidilen ülkenin haberi olmadan, dahası Barzani’nin “orası benimdir” talebine destek verir gibi Kerkük’e gidilebilir mi? Ama Davutoğlu “Hoca” ya, her şeyi bilir, kimseye bir şeyler sorması gerekmez.
Ne diyor İslami öğreti: Kibir en büyük günahtır.
İflas etmiş olmasına rağmen boş bir Olimpiyat ateşi tartışmasıyla Yunanlılara bile maskara oldu koca Türkiye… Eh, kötü zamanda komşuya moral aşılamaya çalışıyoruz besbelli yoksa koca Gençlik ve Spor Bakanının elbette haberi vardır antik Yunan tanrılarından, efsanelerinden, Olimpiyat geleneğinden… Yoksa tüm meziyeti davudi sesten mi ibaret?
Bakın KKTC’ye!
Tamam ben Kıbrıslıyım biraz abartıyorum belki konuyu.
Ama söyleyin Allah aşkına, AKP devri iktidarında daha iyiye mi gitti Kıbrıs konusu?
2004’de Annan Planına evet dedi Kıbrıs Türkü. Rumlar da hayır dedi.
Biz “barış elimizi” uzatmaya devam ettik, fırsatı kullanmadık, Rumlar hem hayır demelerine rağmen Avrupa Birliği üyeliği ile ödüllendirildiler hem de hayır dediklerini herkese unutturdular. Biz, her zamanki gibi ayvayı yedik, ayazda kaldık.
Arada bir iş olsun diye “ambargolar haklısın” edebiyatı haricinde hangi ciddi açılımı yaptı Ankara KKTC’nin uluslar arası izolasyonunu ortadan kaldırabilmek, en azından hafifletebilmek için?
Üstüne üstlük KKTC’yi kolonileştirme siyasetine, demografiyi bozma gayretine girişti… Malum, şimdi de daha önce iki kez hezimete uğramasına rağmen gönlüne göre iktidar yaratma derdinde… Sanki bir şey fark edecek!
Kardeşim gelen de giden de senin verdiğin talimatın dışına çıkamıyor zaten. İstese de çıkabiliyor mu? Göbekten bağımlı olduğu sürece bu mümkün mü? Tamam birkaç kendini bilmez, durumun farkında olmayan arada bir “Ne seni, ne paranı, ne memurunu ne de askerini istemiyoruz” diye saçma sapan slogan atsalar da, durum belli. Kıbrıs sorunu sürdüğü sürece maalesef Kıbrıs Türkü her anlamda sana mahkûm. İktidarda, muhalefette kim olursa olsun, başarı da senin, başarısızlık da.
KKTC’de solcu iktidara gelse ne yazar, milliyetçi gelse ne olur? Ha Derviş, Ferdi, Mehmet, Serdar veya İrsen ya da Ahmet, Tahsin veya Turgay… Ne fark edecek? Başta kim olursa olsun her hükümet senin taşeronun değil mi?
Kısaca, Kıbrıs dâhil tüm dış siyaset taşları yerinden oynadı… Hangi taşa basılsa elbiseye çamur fışkırıyor…
Usta kızgın, hoca bezgin, muhalefet kendiyle kavgalı, tüm coğrafyada yangın var…
Zor günlerden geçiyoruz, zor…
