Yıllar önceydi… 2005 olmalı… İlim Dershanesinde Halkla İlişkiler Müdürlüğü yapıyordum. Yıl sonu etkinliği olarak yapılması düşünülen bir dizi çalışma için Lefkoşa’da İşitme Engelli Çocuklar Okul ile bağlantı kurmam gerekiyordu.
Londra’da yaşayan, işitme engelli bir çocuğu bulunan hayırsever bir aile, yardım etmek fikriyle dershanemize başvurmuştu. Bir etkinlik yaparak verilecek yardımın katlanması için çalışmamız gerekiyordu.
O yıllarda ayrı ayrı isimler taşıyorlardı bu okullar… Zihinsel, bedensel, görme ve işitme engelliler olarak… Genel hastanenin arkasında bir binada (halen ordalar) eğitim alıyordu çocuklar…
Çekinerek merdivenleri çıktığımı hatırlıyorum. Böyle özel bir çocuğum olsa buraya getirir miyim? Diye düşünüyordum. Cevabım HAYIR’dı… Öyleyse burasını öylesine değiştirmeliydik ki cevabım EVET’e dönmeliydi… Bunu gerçekten de sanırın bir yıl içinde başardık…
O yıllarda okul müdürü sayın Arif YETKİN’di. Beni sıcak bir ilgiyle karşıladı. Her türlü işbirliğine açıktı. Her konuda bilgilendirildim. Elele vermiş bir de çalışan kadrosu vardı. Çok güzel işler başardık birlikte. Balolar, yemekler yaptık, sergiler açtık. Okulu baştan aşağı yeniledik. İşadamlarından, çeşitli kurum ve kuruluşlardan destekler aldık. Her fırsatta onlarla oluyordum. İnanılmaz değişikliklere imza attık.
Aradan yıllar geçti… Ben onlardan asla kopmadım. Her etkinlikte yanlarında yer alırım. Yıl sonu etkinliklerinde mutlaka bulunurum. Günün sunumunu ben yaparım, onlarla ilgili anılarımı paylaşırım, şiirler okurum. Çocuklarım başarı belgelerini elimden alırlar. Onların adım adım büyüdüklerine tanık olurum. Bu bana inanılmaz gurur verir.
Aileleriyle de ilgilenirim. Çoğu beni tanır. Zor iştir ÖZEL bir çocuğunuzun olması… Onunla, problemleriyle başa çıkmak… Çevrenizde size destek olanları gördükçe yüreklenirsiniz, silkinirsiniz. Bazı zorlukları daha kolay aşarsınız, problemler çözüme kavuşur. Zaman zaman üniversite akademisyenlerinden, hatta stajyer öğrencilerinden yardım alırız.
Yaşamanın anlamı bence, insana, kendi dışınızdakilere, başkalarına verdiğiniz değerdir. Farkına vardıkça yardımlaşırsınız. Yardımlaştıkça gerisi gelir. Kenetlendikçe de güzel işler başarırsınız. Toplumlar, birlikte hareket ettikçe güçlenecektir, inanırım…
Geçen haftalarda yıllarca Lefkoşa’da öğretmenlik yapmış olan Emir EVCİMEN beni aradı. Artık Gazi Mağusa Özel Eğitim Merkezinin müdürlüğünü yaptığını anlattı ve beni okuluna davet etti. Hiç hayır der miyim?
Sabahtan yollara düştüm. Saat 9.30 sıraları Mağusa Petek Pastahanesi önünde buluştuk. Okul buraya yakındı. Daha yoldayken MağusaLions Kulübünden arkadaşlarım Seray AKGÖL ve Saadet KARAMANLI ve sevgili Beste SAKALLI ile haberleştik. Okulda buluşmak için sözleştik. Sağ olsunlar, Lions Kulübü desteklerini ta başından beri veriyorlarmış. Buna çooook sevindim.
Emir’le kahve içip hasret gideriyoruz. Birbiri ardından soru yağmuruna tutuyorum onu… Neler yapıyor, nelere ihtiyacı var?… Ben ne yapabilirim? Beni çalışma arkadaşlarıyla tanıştırıyor. Atölyeleri geziyoruz. Yapılmasını gereken çok iş var. Toplantı salonları, mutfak, seramik atölyeleri gerekiyor…
Okul kocaman, yemyeşil bahçe içinde bir sürü oda ve atölyelerden oluşuyor. Gezdiğimiz her odanın ihtiyaçlarını konuşuyoruz ayrıntılı olarak… Hayalen her şeyi yerleştiriyoruz. Mutlaka gerçekleştireceğiz ancak biraz zaman alacak, çünkü ekonomik kriz bizi yavaşlatacak ister istemez. Olsun yapmayı aklımıza koyalım da gerisi gelir…
Derken Seray, Saadet ve Beste de bize katılıyor. Sınıfları geziyoruz. Çocuklarla konuşuyoruz. Onlara götürdüğüm kitaplarımdan imzalıyorum. Onları tanımaktan mutluyum. Bahçede birkaç aile ile tanışıyorum.
Onları daha fazla meşgul etmek istemiyorum. Bahçe kapısına kadar sevgiyle uğurlanıyorum. Yapacak ne kadar çok işim var, diyorum. Bu beni mutlu ediyor. Bir işe yaramak, başkalarına yardım edebilmek duygusu anlatılmaz mutlu ediyor beni…
Mağusa’dan ayrılmadan Namık Kemal Lisesine de uğrayacağım. Oranın lise müdürü Türk Maarif Kolejinde birlikte çalıştığımız İlknur ŞEMİ… Aslında benim gideceğimden haberi yok. Yıllardır görüşmedik. Sürpriz olsun istiyorum. Sekreter karşılıyor, İlknur’u soruyorum, ama adımı vermesin diyorum. Derken bir kapıdan çıkıyor, beni görünce çok seviniyor, kucaklaşıyoruz. Bir kahve molasında çabuk çabuk anlatıyoruz. Geçmiş yıllar belleğimizde güzelliklerle bezeli… Biz çok şeyler paylaşmıştık kızımla o yıllarda… İkinci dönemde görüşmeyi planlayarak ayrılıyoruz.
Ne güzel!… İşte bu… Ektiklerinizi toplarsınız her zaman… Arkanızda kapılar hep açık kalırsa, dönüp gittiğinizde onlardan yine sevgiyle girersiniz içeri… Yaşamın cazibesi de bu zaten…
Mağusa’dan ayrılmadan öğle yemeğini Beste ile Eziç’te yiyeceğiz. Geçen gelişimde de Seray ve Saadet Hanımla yine orada yemiştik. Sağ olsun Beste, çok yoğun olmasına rağmen yine de bana zaman ayırdı. Başbaşa bir güzel yemek yiyoruz. Kocaman salata tabaklarımızı bitirmek zor… O, doktorasını nihayet tamamladı. Bu süreç zorlu bir süreçtir bilirsiniz. Kayıplardaydı. Anlatacak, paylaşacak çok konumuz var… Şiir var… Aşk var… Hayatın kendisi var… Şair sohbeti bir başka olur her zaman. O seni anlar sen onu… Sözcüklerin anlattığından çok daha fazlasını anlarsınız… Böylesi sohbetlerin de tadına doyum olmaz elbette… Onu ŞİİRE ÇAĞIRIYORUM… Vedalaşıyoruz. En kısa zamanda görüşeceğiz… Tatlı talı ısıtan güneşin eşliğinde keyifle yola çıkıyorum. Mesarya’nın göz alabildiğine uzanan yeşiline dalıyorum…