Bir kadın için anne olmak, olabilmek bir lütuf bir armağandır. En büyük armağan ise dünyaya getirmiş olduğu çocuğunu sağlıklı bir bir şekilde topluma faydalı bir çocuk yetiştirip kazandırmaktır...1908 yılında Anna Jarvis annesini kaybettikten sonra her yıl annesini anması ile başladı. 'Anneler Günü ' tarihçesi ... Amerika kongresi bu olaydan o kadar çok etkilendi ki 1914 yılında tüm ülkede kutlama kararı ile bu günlere taşındı .Türkiye'de ise 1955 yılında alınan kararla kutlanmaya başlandı. ..Bu evrensel günde milyonlarca anne büyük bir sevinçle çocukları ile kucaklaşarak mutluluğu yüreklerinde yaşarlar yaratırlar...Anne sevgisi ne yüce bir sevgidir, koşulsuz sever, hep bekler, arar durur.. Dünyada bu sevginin yerini alacak hiç bir sevgi yoktur, bin yıl milyon yılda kutlansa hiçbir evlat annesinin hakkını ödeyemez... Anneler uğruna yazılan şiirler yapılan şarkılar, söyleşiler o kadar çok ki...
Bir yazar annesi ile ilgili unutamadığı bir anısını anlatıyor...
ANNE
Annemle ilgili bir anımı birde annemin fotoğrafını istemişsiniz. Annemin hiç fotoğrafı yoktu. 1926 yılında yirmi altı yaşındayken veremden ölen annem bütün yaşamında resim çektirmedi, çünkü o zaman bizim ortamımızda yeni kuşaklar pek şaşacaklar belki de resim çektirmek günah sayılırdı. Yalnız, askerlik gibi resmi işler için erkekler vesikalık resim çektirirlerdi. Annem ölüm döşeğinde iken ben okuduğum okuldan çoktan kaçmıştım; ama bunu annemde babam da bilmiyordu.
Ölümünden üç gün öncesinden, beni annemin yanına sokmuyorlardı, ölümünden bir gün önceydi Annemi yattığı odanın kapısından ilerde konuşulanları dinliyordum. Ertesi gün annemin şu sözlerini duydum, oğlum yatılı okulda ya, artık gözlerim açık gitmeyeceğim. ..Oysa ben bir okul kaçağıydım. Parasız yatılı okuldan kaçmıştım. .Annemin bu sözlerini duyduktan sonra, ağlayarak evden çıktım. O zaman on bir yaşındaydım.. Ertesi gün de annem öldü. Sesi hep kulağımda idi. Oğlum yatılı okulda ya, artık gözlerim açık gitmeyeceğim. .. Okumamın tek nedeni annemin bu sözleriydi. Bütün hayatımda annemin duyabildiğim bu sözleri kulağımdan hiç eksilmedi...Hep onun bu sözlerini düşündüm. Yalnız bunun için okudum, okula gitmenin yollarını aradım. Onun sözleri beni kamçıladı. Yoksa, okul kaçkını on bir yaşındaki ben, bir daha hiç okula gidecek değildim. Beni okula göndermeye zorlayacak kimsede yoktu, yoksulduk. Bugünkü kişiliğimi anneme özellikle annemin duyduğum son sözlerine borçluyum...Aziz Nesin
Hangimiz borçlu değiliz ki kariyerlerimizi, kişiliklerimizi ...... Yürüdüğümüz yollarda annelerimizin ayak izleri hep annelerimizin ayak izlerinde yürüyoruz....sizi seviyorum