Aynı gemide yaşayan biz insanlar, kimimiz yüreğimizde taşıdığımız sevgi ile, günden güne güzelleşen, içimize huzuru dolduran, etrafımızda biriktirdiğimiz, gurur duyduğumuz insanlar. kimimizde, doyumsuzluğumuz yüzünden önümüze çıkan gemileri bir, bir, yakan zavallılar... Yaşamı ertelemek diye bir düşünce olabilir, ama yaşamı hiç kimse erteleyemez, yaşamı sadece güzelleştirebiliriz, veya çirkinleştirebiliriz...İnsanlık, ne büyük acıdır ki günden güne o içinde yaşadığımız gemimizi çirkinleştirdikçe çirkinleştiriyor. İyiyi, güzeli, sevgiyi, saygıyı, vefayı, vijdanı, kul hakkını, düşünmek, korumak çokmu zordur.? Yanlışları ardarda sıralamak yanlış şeridlere girmek, akıntıya karşı kürek çekmek, yada uçarken rotayı şaşırmak gibi oldu gezegenimizde yaşayan insanlık... Bir çok insanın yüreğinde umutların tükendiği bir anda, şiirsel bir dille upuzun bir ufuk kapısı belirse, çok çok uzaklardan. 153. YIl sonra, gelen kızıl, mavi AY tutulması. hemen başucumuzda, İnsanlık adına, kardeşlik adına, mucizemiz olsa...Astroloji ile ilgilenlerin söylemleri gerçekleşse, mucizeler ardarda gelse, yara alan gemimiz büyük bir değişimle kurtarılsa. Silah tutan eller, kalem tutsa, ülkeler arasında çiçekler uzatılsa. Savaşlar hiç olmasa, ana kuzuları, sadece geleceklerinin peşinden koşsalar, geleceklerini Gök kuşağı renkleri ile donatılsalar, yaşam hep yüzlerine gülse...Oldum olası savaşlar beni hep ürkütüyor korkutuyor, savaşın içine doğan bir çocuk korkmazmı? oyuncaklarım mermi kovanları, saklambaç oynarken silah sesleri altında, homurtuya, iniltiye, çığlığa benzeyen sesler çıkarıyordu koca koca tepelerden ateşlenen silah sesleri... Birhabersiz, sanki yaşamın ta kendisi, kabullenen o küçücük beynimle, anneciğimin gizlice ağlamalarını anlamadan, kalbimin sıkıştığı günleri unutabilirmiyim... Kimbilir günümüzde kaç çocuk ürktüçe, ben gibi kuytu yerlerde, saklanıp gözyaşlarında ıslana, ıslana boğuluyorlar... Sizi Seviyorum...