Öyle bir an gelirki insan duyduklarının gördüklerinin karşısında insan, insanlığından utanır, yüreği sızlar, kalbi sıkışır. Kalemim, bir çok yazılarımda çevre kirliliğinden uzun uzun yazdı, anlattı, sitemlerini, üzüntülerini dile getirdi. Aslında en büyük kirlilik kalp kirliliğidir. Bir insanın kalbi kirlenmişse onu temizleyecek hiçbir temizlik malzemesi yoktur. Bu tür kalpler acımasız, vijdansız, aşırı hırslı ne istediğini bilmeyen, egolu, kıskanç, başka, başka insanların mutluluğunu, başarılarını hazmedemeyen, kendi kendini tanımayan, her geçen gün kendini ve etrafını bir zehirli akrepten daha zehirli, daha tehlikeli, zehirle zehirleyen insanlardır... Bu tür insanların tedavisi varmı? Bilmiyorum...Dün 1.Haziran Dünya çocuklar günü. Biz büyükler, özellikle ülkelerini idare eden büyükler, bir günlüğüne Kirlenen Dünya mızın idaresini çocuklara versek, çocuklarımızın fikirlerinden yararlansak, Dünya mızın, yüzünde, kocaman bir gülümseme ile biz insanlara gülümseyerek selam verir...İnsanı insan yapan tertemiz duygulardır. Sekiz milyar insanın arasında kaç tanesi uyandığı an bir kuşu bir ceylanı, kaç tanesi gün içi birkaç sayfa kitap okudu, kaç tanesi bir muhtaç insanı, bir küçük çocuğu düşündü... İnsanlar Dünya nın neresinde olurlarsa olsunlar nerde bir güzellik varsa hep onun peşinde, aç gözlülükle, hiç yorulmadan nezaman çok zengin olurum derdinde, toprak kirlenmiş, yer altı su kaynaklarımız kurumuş, çevremiz kirlenmiş, otuz yılda yetişen ağaçlarımız kesilmiş, denizlerimiz kirlenmiş, balık türlerimiz yok olmuş, kuşlarımız ölmüş, bize nefes veren havamız kirlenmiş, ozon tabakası bütün bu kirliliklerden delinmiş, kimin umurunda. ölümler, öldürmeler, tacizler, ülkeleri, insanlığı birbirine düşürmeler, tarihleri yok etmeler, bu neden zengin, o neden öyle, neden, Neden? hep kirlenen zavallı kalpler yüzünden, değilmi...Keşke insanlar başka başka insanlara kötülük uğrana harcadıkları enerjilerini iyiliğe, güzelliğe, dürüstlüğe, vefaya, sevgiye, saygıya, ve kendilerini kitap okuyarak iyiliklerle yenileyebilselerdi...Günden güne yıkıcı, acı verici kötülüklerle yüklü kalpleri öğreniyoruz, bir insanla karşılaştığımızda bu iyimidir? kötümüdür diye kendi kendimize sorular sorar dururuz. Dünyamız hangi arada bu kötü zavallı kahraman kalpleri üretti. İnsan insana bukadar zarar verebilirmi, bu. kadar acımasız olabilirmi.? Dünya da en değerli olgu sevgi değilmidir. Sevdikçe, saydıkça insanı insan yapan değerlerdir. Aç gözlülükler, doyumsuzluklar, insanlığın felâketidir... Bir şiirimde de dediğim gibi.
Sevmek yürek ister yürek,
'Sizi Seviyorum'