Kelimeler yetmezki ülkemi anlatmaya.
Hangimizin ihtiyacı yok ki; En çok da Ülkemin İçten bir gülümseyişe…
Bazen çocuk gibi davranarak şımarmaya, şımartılmaya...
Bazen de mutluymuş gibi yapmaya.!
Gerçekte çok mutlu olmaya, öyle çok ihtiyacı var ki...
Gecelerin gündüz olmaya. minik notlar düşürsün kalemler sayfalara sadece mutluluk için...
İnsanlar makamlara gelirken,
İnsan,
Kalbi ile...
Vicdanı ile...
Yüreği ile...
Erdemi ile...
Umuda çiçek açtırdığı zaman güzeldir.
O umut elbet gün gelir, gelecekte, su akar yolunu bulur... Ama diyorumki su geç kalmadımı .. Benim Ülkem nezaman mevsim, mevsim, çiçeklenecek, içten ta yürekten gülümseyecek gülümsedikçe gülecek, kahkahalar atacak.. Her ürkenin gülümsemeye çok ihtiyacı var ama benim ülkemin daha çok...
Yaşamaktan soğumamak için tek çare, daha güzel bir dünya düşünmektir..
O dünyayı özlemek ve o Dünya için savaşmaktır...
Yağmur olsam diyorum
Yağsam damla damla
bereket diye yoksulluğun olduğu yere kirlenen kirletilen çevreye.
Toprak olsam diyorum
Bağrımda bir çok canlıyı barındırsam
Hiçbir canlı aç kalmasa
Rüzgar olsam şimdi
Bütün kötülükleri silip götürsem yeryüzünden
Ve bir Güneş olsam
Işıklarımla ısıtsam Dünyayı
Üşüyen hiç kimse kalmasa yeryüzünde.
Ve ağaç olsam
Dallarımdan binlerce kitap olsa
Sevgi olsam binlerce çocuğun yüreğinde
Bundan büyük mutluluk mu olurdu
Derin acılar dilsiz Şair...

Her zaman sevdiklerinizle yürüyün,
yanınızda olmasalar bile...

Franz Kafka

Sizi Seviyorum...