Oldum olası vedalar dokunur bana. Tanıdık birisini yurtdışına yolcu ederken bile gözlerim yaşarır.

Dünyadan göç edenler için veda çok daha zordur. Tıpkı sevgili Ünal’ı uğurlarken olduğu gibi.

Ünal’ın vefatını öğrendiğimde maalesef toprağa verilmişti onun için cenaze törenine katılamadım. Onu en son Gönyeli’de yemekli bir basın toplantısında görmüştüm, o akşam aramızda uzun soluklu bir sohbet geçmişti. Konumuz Digital Fotograf Makineleri idi. O Canon derken ben Nikon diyordum, sevecen uslubu ile “canım kardeşim, Nikon  çok iyi ama ben Canon’u seviyorum” diye konuşuyordu.

Gecenin sonunda iki markanın da iyi olduğu konusunda fikir birliğine vardık ve vedalaştık. Ardından zaman geçti ve iki üç kez telefonda konuşma fırsatımız oldu.

Herkese ayni sevecenlikle yaklaşıp sohbetini esirgemeyen Ünal kardeşim, çevresindeki insanlara pozitif enerji enjekte edip onların takdirini kazanan bir arkadaşımızdı.

Emin olduğum bir nokta var ki Ünal şimdi cennetin en güzel köşesinde elinde makinesi ile haber kovalamaktadır.

Amansız hastalığın çok yaygın olduğu ülkemizde ne yazık ki sevdiklerimiz bizleri yalnız bırakıp sonsuzluğa göçmekte, bu göçüşün kalıcı olmadığını bilerek, en sonuda yeniden karşılaşmak umudunu yoğun bir şekilde yaşayarak acımızı biraz olsun hafifletiyoruz.

Sevgili Ünal, ülke sporuna yaptığın katkılar hep hatırlanacaktır. Gerek meslektaşların olan bizler gerekse mensubu olduğun Kıbrıs Türk Spor Yazarları Derneği, hatıranı yaşatmak için üzerine düşeni yapacaktır. Yapılacak olanlar hiçkuşku yok ki ailenin ve sevenlerinin acısını hafifletmeye yetmeyecektir. Biliyorum ki ateş düştüğü yeri yakar.

Ailenin acısını en içten duygularımla paylaşırken onlara sabırlar dilerim.

Rahat uyu canım kardeşim, kabrin nurlarla dolsun seni unutmayacağız.