Bu güzel olayın çoşkusunu yaşadıktan sonra ve “Kuzey Kıbrıs Gerçeği” bu şekilde çok daha iyi anlatılabiliniyor diye sevinerek bir gece Ercan’a geldiğimde bir başka “Kıbrıs Gerçeği’ni” tanımak zorunda kaldım.
Oldukça “soğuk almış” bir vaziyette indiğim uçaktan tek bir düşünce ile Girne yoluna koyuldum. Otelime gitmeden önce bir “nöbetçi eczane” bulup ağrıyan boğazıma ve diğer bu durumdaki klasik sağlık sorunlarıma bir çare bulmak arzusundaydım.
Çünkü hem Almanya’da hem de Brüksel’de ve hatta bazen Türkiye’de gerektiğinde “nöbetçi eczane” arayıp derdime çare bulmuştum.
Girne’de ilk bulduğum eczanenin kapısında başka ülkelerde olduğu gibi bir “nöbetçi eczane” adresi bulduğumda sevindim. Her şey yolundaydı. O “nöbetçi eczaneyi” ararken bulduğum başka bir eczanede “nöbetçi eczane” olarak bambaşka bir eczanenin adını ve adresini okuduğumda “bir kabarenin” başladığını ve benim de “yanlış roldeki” oyuncusu olduğumu farkettim.
Buna rağmen ilk adresi aramaya devam ettim ve buldum. Ancak nöbetçi olduğu halde kapalı olan eczanenin kapısındaki yazı bir “Aziz Nesin öyküsüne” kaynak olmaya adaydı. Nöbetçi eczacı bir telefon numarası yazmış ve bu numarayı ancak altını da kalınca çizdiği bir şekilde “acil” hastaların arayabileceğini belirtmişti. “Nöbetçi” nöbet tutmuyordu yani. “Acil” kavramı ise her türlü yoruma açıktı. Ben “bademcikleri şişmiş, yutkunamayan, sürekli öksürmekte ve burnumu silmekte olan halimle “acil” olmayan “sıradan” bir hasta idim. Bundan dolayı “cezalanarak” sabaha kadar bu durumda beklemem gerekiyordu. “Zatürre olup, ölmeden” son ilacı alma hakkımı kullanamadığıma mı yanayım ya da sevineyim bilemedim. Almanya’da eczacısının bu derece “hasta dostu” olabileceği bir köy bile düşünemiyorum.
Ertesi gün bu uygulamanın “güvenlik” nedeniyle yapıldığını duyduğumda daha çok şaşırdım. Almanya’da tüm eczaneler nöbetçi olduklarında güvenlik nedeniyle ufak bir “pencerecikten” hizmet verirler. Yani dükkanı kapayıp, bir kağıt yapıştırıp eve gidemezler.
